Traag gleden haar vingers over de hoeken en randen van de camera. Ellen had het toestel pas twee dagen en was er meteen verliefd op geworden. Voor het eerst ging ze er nu echt mee spelen. De fotografie leek haar een heerlijk medium om jezelf en de wereld mee te ontdekken.
Het flauwe zonlicht en de sensuele muziek van Eric Satie creëerden een dromerige spanning in de romantische kamer. Ze liet het koord over haar nek glijden en hield de camera voor haar ogen. Ze kneep het linker oog toe en keek met het rechter door de zoeker.
Nu richtte ze de lens op het glas-in-lood raam waar dun licht de kamer in werd gefilterd.
Het leek alsof raam en zonlicht mooier waren als ze zo keek.
Als ik op de knop druk vereeuwig ik dit moment. Na mijn dood zal men dit nog kunnen meebeleven, dacht ze.
Hoewel ze zich eerlijk gezegd niet werkelijk kon voorstellen er eens niet meer te zijn.
Ellen draaide zich om en keek recht in de spiegel boven de schoorsteenmantel. Het toestel hield ze op borsthoogte om zo haar spiegelbeeld te fotograferen. Ze herinnerde zich een foto die ze jaren geleden met een vriend in de Ardennen had gemaakt. Ook in een spiegel. Toen hield hij de camera vast. Zoals mannen dat meestal doen. Zou het iets met macht te maken hebben?
Terug in de realiteit staarde ze lang in haar eigen ogen. Je zou elke dag een foto van jezelf moeten maken zodat je later het ouder worden beeld voor beeld terug kunt halen. Op een tegeltje had ze ooit eens iets gelezen. Wat was het ook alweer? De toekomst komt maar met één dag tegelijk& Maar het ging haar allemaal nog snel genoeg. Alleen de camera kon de tijd stilzetten. Dat zou ze zelf ook wel willen.
In trance liep ze naar bed en ging er languit op liggen. Ze richtte de camera op haar voeten die met de hielen tegen elkaar een V vormden. Het viel haar op dat ze mooie, fijne voeten had maar zouden ze ook zo mooi op de foto komen?
Ze draaide de camera naar haar mond toe en ademde krachtig op de lens die terstond besloeg. Door de zoeker volgde ze hoe de mist geleidelijk optrok. Halverwege drukte ze af. Zo maakte ze een serie fotos van haar voeten en benen. Telkens de lens beademend voor een soft-focus effect.
Volgens de teller zaten er nog tien opnamen op de film. Daarom stond ze op en liep naar het raam dat hoog uitkeek op een straat met wuivende populieren. Diep beneden fietste een jongen die toevallig naar haar opkeek. Ze drukte af en glimlachte. Wat was fotograferen toch leuk! Nu had ze nog negen fotos over. Die ging ze buiten opmaken. Gedecideerd trok ze haar camel coat aan. De camera hing ze over haar rechter schouder. Ze daalde de trap af en hoorde de straatgeluiden dichterbij komen. Een feestelijk gevoel maakte zich van haar meester.
(Gepubliceerd in FOTO, het voormalig Nederlands fototijdschrift onder de bezielende hoofdredactie van Wim Broekman.)